Merowingowie

Merowingowie to dynastia panująca w Państwie Franków w latach 481-751. Jej założycielem był półlegendarny król Meroweusz. Około roku 481 plemiona Franków zjednoczyły się, a na ich czele stanął Chlodwig. W ciągu prawie 30-letniego panowania przekształcił malutkie państewko w liczące się mocarstwo. Podbił w tym czasie państwa Alemanów i Wizygotów, opanował niemal całą Galię i część Germanii. Około 495 roku przyjął chrzest rzymskokatolicki co wpłynęło znacząco na siłę tego obrządku. Uczynił też stolicą swego państwa Paryż. Po jego śmierci państwo, chociaż podzielone pomiędzy jego synów, nie straciło na znaczeniu.

W ciągu VI wieku państwem Franków władali kolejni władcy z dynastii Merowingów. Rozwój terytorialny nadal postępował. Podporządkowano Państwu Franków Turyngię , Burgundię, Prowansję i Bawarię. Mimo całej swojej potęgi państwo to miało jeden poważny problem. Były to kolejne podziały na dzielnice, które należały się według prawa synom królewskim. Tylko dwa razy całe królestwo znalazło się pod panowaniem jednego władcy. Działo się to pod rządami Chlotara I oraz Dagoberta I. Okres panowania tego drugiego uważa się za złoty.

Niestety jak to często bywa po złotym okresie nadchodzi okres ciemny. Już za panowania następcy Dagoberta Chlodwiga II rozpoczyna się epoka tzw. gnuśnych królów. Państwo Franków powoli przestawało być jednolite, a królowie tracili rzeczywistą władzę. Do potężnej pozycji zaczęli natomiast dochodzić poszczególni dzielnicowi majordomowie. W owym okresie następowały też próby usunięcia dynastii z tronu. Ostatecznie państwem zaczął faktycznie rządzić majordom całego królestwa Karol Młot.

Definitywny koniec dynastii na tronie Państwa Franków nastąpił w 751 roku. Symbolicznym końcem było ostrzyżenie ostatniego władcy Childeryka III (długie włosy stanowiły oznakę władzy). Na tronie zasiadł wówczas Papin Krótki, wcześniej majordomus i rzeczywisty władca królestwa.